"Now is Good" Rozdział III

O 8.30 zadzwonił znienawidzony przeze mnie budzik. Obudził przy okazji Davida. Przywitałam się z nim i skierowałam się do łazienki, biorąc ze sobą tylko bieliznę. Wskoczyłam pod prysznic, dokładnie umyłam głowę i ciało. Wyszłam, zrobiłam poranną toaletę i makijaż zakrywający moje worki pod oczami. Wysuszyłam włosy i rozczesałam je. Przejrzałam się w lustrze i uśmiechnęłam się sama do siebie. Gdy otworzyłam toaletę zauważyłam, że jestem sama w mieszkaniu. Nie zastanawiając się długo przebiegłam kompletnie naga prosto do mojego pokoju, kompletnie zapomniałam o tym, że w łazience, na pralce, leżała moja czyściutka bielizna. Wlatując do pokoju pospiesznie nałożyłam czarne stringi i stanik. Potem na spokojnie stanęłam przed szafą i zastanawiałam się, co nałożyć. Po długich rozmyśleniach i ocenieniu pogody ubrałam białą, luźną koszulkę z wielkim nadrukiem YOLO, leginsy z motywem galaxy i fioletowe Martensy. Wtedy usłyszałam, że ktoś krząta się na dole. Zeszłam powoli po schodach i ujrzałam moją mamę.
- Niezły syf tu macie, trzeba posprzątać- powiedziała wzburzona
- Och mamo, jak dobrze, że cię widzę. Muszę ci coś powiedzieć, to bardzo ważne!- mówiłam przełykając ślinę
- Co się stało? Tylko nie mów, że jesteś w ciąży!- orzekła groźnie
- To  coś o wiele gorszego. Celine jest w szpitalu, ma guza mózgu, zostało jej sześć miesięcy życia...- powiedziałam na jednym oddechu.
- Co? To niemożliwe. Biedna dziewczyna, ona nawet nie ma kogo powiadomić. Do ojca na pewno nie zadzwoni, a matki nie zna... Byłaś u niej? Co mówili lekarze?
- Lekarze nic, dowiedziałam się tego od naszej chorej.- rzekłam ciężko.
- Muszę wracać do domu, pogadam z twoim ojcem, zobaczymy co na to powie. Zrobimy wszystko, aby Celine miała jak najlepszą opiekę, obiecuję.
Następnie pożegnałam się z mamą i zaczęłam ogarniać w mieszkaniu, bo na prawdę panował niezły burdel. Powoli powkładałąm naczynia do zmywarki, przetarłam kurze i wyniosłam śmieci. Gdy wrócili chłopcy, aż zaniemówili, na prawdę było czysto. Dopiero gdy zobaczyłam wielką torbę z jedzeniem z jakiejś sieciówki zdałam sobie sprawę, że od rana nic nie jedliśmy. Bracia pozwolili mi zostać przed telewizorem, a sami poszli do kuchni. Po piętnastu minutach dostałam tależ jajecznicy i szklankę soku pomarańczowego. To co kazali mi zjeść było okropne, ale zjadłam wszystko, żeby ich nie zniechęcać. Oczywiście pozmywać musiałam już ja. Szybko się uwinęłam, założyłam słuchawki na uszach i zmierzałam do drzwi wyjściowych. Zatrzymał mnie Dave.
- Wychodzisz gdzieś?- zapytał
- Tak, przejdę się do szpitala jakiś kawałek, a potem zamówię taksówkę.- odpowiedziałam
- Dzwoniłem tam rano. Nie wpuszczą nas dzisiaj do osiemnastej. Celine jest na jakiś badaniach i leży w izolatce, ale na spacer możemy się przejść, pokażę ci coś.
- Chyba ja mogę pójść na spacer, chcę pobyć sama.
- To pobędziesz sama ze mną- uśmiechnął się.
Chłopak chwycił bluzę i wyszedł razem ze mną. Ciekawa jestem, co myślał o tym Louis. Nie wiem, ale jakoś zbytnio mnie to nie interesuje. Nie wiedziałam gdzie prowadzi mnie chłopak, ale ja na prawdę chciałam pobyć sama, więc nałożyłam słuchawki i póściłam mega głośno muzykę, żeby go zagłuszyć. Jak zwykle, to był mój drugi spacer po tym pięknym mieście, a znowu zanosiło się na deszcz. Nie uśmiechało mi się to, szczególnie, że byłam w koszulce i leginsach. Już miałam zawracać, ale Dave chyba to wyczuł i złapał mnie w pasie. Szliśmy tak przytuleni, a z nieba zaczęły padać coraz większe krople deszczu. Sam deszczyk mi nie przeszkadzał, po prostu zaczęło robić się strasznie zimno. Słuchawki już dawno schowałam do torby, ale i tak milczeliśmy. Potem już nie mogłam wytrzymać i tak szczękałam zębami i trzęsłam się, że nie dało się tego nie zauważyć. Chłopak rozpiął kurtkę, pod którą miał ciepły sweter. Ofiarował mi go i już było mi cieplej, aczkolwiek wykorzystałam okazję i przytuliłam się do niego bardzo mocno, niby z powodu niskiej temperatury. Po drodze wstąpiliśmy do jakiegoś sklepu, ale nie widziałam co kupował. Po godzinie takiego "spaceru" wreszcie dotarliśmy na miejsce. Spodziewałam się wszystkiego, ale tego, że idziemy na cmentarz nawet nie brałam pod uwagę. Puściłam chłopaka, chwycił mnie za rękę, przyspieszył kroku i ciągnął do grobu, jak się domyślałam do grobu jego siotry. W końcu się zatrzymał
- To tu leży Johanna, jesteś pierwszą dziewczyną, którą tu przyprowadziłem.
- Może to co powiem jest dziwne, ale ja ją kojarzę...
- Jak mogłabyś nie kojarzyć, w wieku dziewięciu lat wygrała brytyjski Mam Talent.- uśmiechnął się lekko- potrafiła pięknie śpiewać.
Zamilkilśmy. Brunet wyciągnął z kieszeni mały znicz i zapalił go, oboje pomodliliśmy się i bardzo długo staliśmy wtuleni w siebie przed jej nagrobkiem. Ta dziewczynka nie była dla mnie nikim bliskim, ale i tak zanosiło mi się na płacz, ostatnio bardzo często płakałam, chociaż z natury jestem silna. Zostałabym tam jak najdłużej, ale chciałam iść jeszcze do Celine, a musiałam się przebrać. Nie miałam siły na wędrówkę, więc zadzwoniliśmy po taryfę. W piętnaście minut byliśmy w domu. Od razu poleciałam do wanny i nalałam gorącej wody. Gdy już się rozgrzałam wyszłam i zaczęłam suszyć głowę. Zrobiłam kłoska i wyszłam szukać jakiś ciepłych ubrań. Nałożyłam najcieplejszy sweter jaki miałam, taki słodki, w renifery oraz beżowe rurki. Zmyłam rozmazany makijaż i zrobiłam go na nowo. Na nogi nałożyłam zwykłe, ciepluchne skarpetki i zeszłam do salonu. David jeszcze się suszył, zapomniałam, że nie ma tu swoich ubrań, a te Louisa były na niego o wiele za małe, pożyczał mu tylko gacie i skarpetki. Przeszukałam całą szafę, czy może przypadkiem nie spakowałam z Francji jakiś ubrań taty i znalazłam jedną koszulkę. Chłopak powiedział mi też, że w jego aucie leżą jakieś spodnie, których zapomniał wyciągnąć po ostatnim biwaku. Szybko po nie pobiegłam i przekazałam Davidowi. Spodnie były czyste, ale koszulka wydawała się trochę niedopasowana. Wtedy Celine wysłała sms, że możemy już przyjechać, jeśli oczywiście chcemy. wszyscy wsiedliśmy w samochód i wyruszyliśmy. Przez cały czas powtarzałam sobie "Bądź silna, nie płacz, jeszcze nic nie jest przesądzone" zadzwoniłam jeszcze do mamy, żeby przyjechali do szpitala, bo niepełnoletniej nie udzielą informacji. Ponad półtorej godziny drogi i dotarliśmy. Rodzice już tam byli i właśnie rozmawiali z lekarzem. Gdy skończyli wszyscy podbiegliśmy do nich pospiesznie.
- I co? Czy ona umrze?- zapytałam
- Wszyscy kiedyś umrzemy...- powiedział tajemniczo tata
- Ja mówię serio- wkurzyłam się
- Proszę, uspokujmy się. Właśnie wydaliśmy zgodę na podjęcie chemioterapii, wszystko będzie dobrze, obiecuję.- powiedziała bardzo opanowana mama
- Jak to? Przecież tylko opiekun prawny momę zrobić coś takiego.
- No właśnie córeczko... bo widzisz, ja kiedyś, gdy byłam bardzo młoda i głupia, wdałam się w romans. Owocem tych zdarzeń była Celine. Postanowiliśmy, że mała nigdy nie dowie się prawdy, a ja będę mogła ją widywać, kiedy chcę, jako dobra przyjaciółka rodziny. Wiesz, że Celine myślała, że jej mama umarła przy porodzie...
- Co?! Czyli to moja siostra? Jak to możliwe, jest między nami rok różnicy, okłamywałaś mnie przez te wszystkie lata! Nienawidzę was obojga! Powiedziałaś już o tym mojej "siostrze"?!
- Musiałam...
Po tych słowach myślałam, że rozniosę szpital. Ojciec Celine bił ją, pił, a moja matka na to patrzyła. Co prawda potem dziewczyna zamieszkała z nami, ale to i tak chamskie. Pospiesznie weszłam so sali, gdzie leżała blondynka. Za mną przybiegli chłopcy. Przytuliłam ją z całej siły i powiedziałam, że przepraszam za moją mamę. Wszyscy siedzieliśmy u niej do późna, Cel tylko zabroniła wpuszczania moich naszych rodziców. Usłyszeliśmy, że za tydzień będziemy mogli zabrać ją do domu i, że będziemy tylko w soboty przywozić ją na chemię. O 21.30 ucałowałam ją i wróciliśmy do domu. Na korytarzu minęłam rodziców, ale odwróciłam głowę i udałam, że ich nie zauważyłam. Jeszcze dostałam okres i bardzo bolał mnie brzuch. Gdy wreszcie dotarliśmy nie wyobrażałam sobie zaśnięcia bez Davida, to trochę tak jak w dzieciństwie, gdzie musiałam mieć przeczytaną bajkę na dobranoc. Nie miałam siły myć się dzisiaj po raz trzeci. Chwyciłam chłopaka za rękę i pociągnęłam do sypialni. Jego brat mógł to odebrać dwuznacznie, ale co tam. Przekręciłam zamek w drzwiach od pokoju, aby nie mógł uciec i podeszłam do szafy, kompletnie zapomniałam o jego obecności i zaczęłam się przebierać. Gdy byłam kąpletnie naga wziął mnie na ręce i rzucił na łóżko. zdarłam z niego koszulkę, całowaliśmy się tak, jak nigdy. To było bardzo upojne przeżycie. Po wszystkim długo się na niego patrzyłam, aż w końcu zasnęłam...